Անդորր է այգում: Ծառերը մեղմիկ
Բամբասանքներ են փսփսում իրար,
Զույգեր են քայլում սահուն, անաղմուկ…
Սպասում եմ քեզ, գիշեր է, ամառ:

Հավատում եմ ես իմ բարի հույսին
Եվ փնտրում եմ քեզ հայացքով ագահ.
Թեկուզ հոգնատանջ ննջում է այգին,
Բայց շատրվանը խշշում է. «Կգա՜ա՜»:

Լուսինն իր դեղին օրորն է ցանում,
Շիթ – շիթ քամվում է հավատս հսկա,
Եվ շատրվանն է կարծես հարցնում
Մեղավոր ու մեղմ խոխոջով. «Չեկա՞վ»:

Միտքն իմ այսօր կարծես աղոտ է,

Չեմ տեսել ես քեզ երկար ժամանակ,

Այստեղ սպասում եմ ես քեզ միայնակ,

Չգիտեմ կգաս,թե դու արդեն մոռացել ես ինձ,

Չգիտեմ սիրում ես,թե դու արդեն ատում ես ինձ,

Չգիտեմ Աստված իմ թե ինչ մտածեմ,

Միգուցե դու ինձ երբեք չես սիրել,

Միգուցե կարծել ես թե ես անկեղծ չեմ,

Միգուցե կարծել ես թե քեզ եմ խաբել,

Բայց ո'չ սիրելիս,դու իմացիր միշտ,

Որ քեզ սիրել եմ ու կսիրեմ ընդմիշտ...

Ես խնդրում եմ,

Տխուր կյանքիս վերջին հույսը ինձնից մի տար,

Ես ապրում եմ լոկ նրանով:

Ինձնից մի տար իմ ունեցած վերջին լույսը,

Վերջին լույսի խավար շողը`

Ես խնդրում եմ, ինձնից մի տար:

Ինձնից մի տար իմ ունեցած վերջին շունչը,

վերջին շնչիս խուլ հոքոցը. ինձնից մի տար:

Ինձնից մի տար իմ ունեցած միակ սիրտը,

միակ սրտիս վեչջին զարկը.

Ես խնդրում եմ ինձնից մի տար:

Կյանքն էլ նման է այս ավտոբուսին,
Եկեք մտածենք ապրելու մասին...

Մնաս բարով, իմ խե՛նթ երազ,
Ի մ քա՛ղցր ցավ, բարով մնաս...
Մի՛ մոռացիր գարունը մեր,
Որ մեզ բերեց անմար հուշեր:
Ռեալ է սա, թե մի ցնորք
Ասել դա չի կարող որ ոք,
Ցնորք իմ խենթ, բարով մնաս,
Ինձ կհիշես, լուռ կժպտաս:
Ր ոպե անգամ չմոռանաս՝
Ինչպես անցան օրերը այս,
Նրանք հոգումդ թող ապրեն,
Ձյան պես նստեն, հուշեր բերեն…

Ուժգին սիրողը մերժված է լինում...
Լիներ մի անտառ, անդուռ մի անձավ,
Մի գետակ, կածան ու մի բուռ լուսին,
Եվ դու ասեիր. «Զարթնի՛ր, լուսացավ»,
Եվ դու ասեիր. «Հոգնած ես, քնի՜ր»,
Եվ դու ասեիր. «Սիրում եմ, սիրու՜մ»:

Մերժված սիրողը ուժգին է սիրում...
Տարիներ հետո կգաս դու նորից,
Նորից կժպտաս, և ես քեզ կասեմ.
_ Լքի՛ր ինձ, հոգի՛ս, լքի՛ր ինձ, սեր իմ,
Ես ցանկանում եմ հավիտյան սիրել...
Գուցե հենց դա էլ մերժու՞մ է կոչվում:

Ա՜խ, նորից «Բարի՛ ճամփա»,
Ա՜խ նորից «Մնա´ս բարով»…
Մի տեսակ տագնապ կա, որ
Չես ասի ոչ մի բառով:

Գնում ես , չես էլ ասւմ,
Թե մեկ էլ երբ ես գալու,
Եկար էլ ի՞նչ իմանամ`
Ու՞մ մոտ ես մեղքդ լալու:

Ների՛ր ինձ դու, իմ բարի,
Իմ խելոք և իմ համառ,
Հարկադիր այս ծիծաղի
Եվ թաքուն լացի համար:

Գնում ես, էլ ի՞նչ ասեմ,
Սովոր եմ, կդիմանամ,
Թող կուրծքս մի քիչ ցավի,
Որ սրտիս տեղն իմանամ:

Մի տեսակ տագնապ կա,որ
Չես ասի ոչ մի բառով,
Ա՜խ,նորից «Բարի՛ ճամփա»
Ա՜խ, նորից «Մնա՛ս բարով»...